Van 90 mile beach naar Paihia de langste route

29 december 2017 - Paihia, Nieuw-Zeeland

Vandaag staat de langste rit op het programma. Omdat we toch op tijd wakker zijn besluiten we vroeg op pad te gaan. Om 7 uur is alles ingepakt en opgepakt. Tis nog lekker fris en rustig op de weg. Al na een paar kilometers treft de odeur van koeienmest onze neuzen. Niet overheersend als de adembenemende varkenslucht in Brabant, maar een bijna liefelijke, landelijke geur. Een kilometertje of 30 verder wederom boerenluchten, maar dan overheersend schaap. Of liever schapen. Ook geen vervelende lucht. En tot slot de geur van versgemaaid gras. Want hooi wordt niet gemaaid. Toch. Het fietsen gaat voorspoedig. Na ongeveer 2 uurtjes komen we in Taipa. Naast het benzine station zit een koffiebar. Lekker bakkie koffie met een gevulde wrap. En we kunnen er weer tegen. De route gaat op en neer, maar tis allemaal nog goed te doen. We genieten. Het landschap wisselt per 10 kilometer. Vooral de locals die hier wonen steken beleefd een hand op als wij langskomen en uiteraard beantwoorden wij die. Het verkeer houdt goed rekening met ons. Af en toe schreeuwt iemand wat, maar het zal wel goed bedoeld zijn want wij krijgen steeds voldoende ruimte. En dat mag ook wel als je in een slakkengangetje, licht slingerend jezelf een weg naar boven fietst. Het wordt wel steeds drukker op de weg. Na elf uur is iedereen wel wakker lijkt het. Zo rond de klok van twaalf nemen we nog een pauze. Natuurlijk wordt de vraag gesteld waar wij vandaan komen. En dan blijkt dat de serveerster familie in Holland heeft. De wereld blijkt steeds weer kleiner dan je denkt. Wij hebben er inmiddels al zeventig kilometers er op zitten. We weten dat het lastigste nog moet komen. Over zo'n vijftien kilometers moeten we behoorlijk klimmen. Versnelling op stand één en rond blijven trappen. Gelukkig gaat het daarna ook weer 15 kilometer merendeels naar beneden. In de richting van Kerikeri is een waterval. Om toch ook nog iets toeristisch te doen vandaag besluiten we deze te bekijken. Dan merken we dat we toch wel vermoeid zijn. Grieco geeft aan dat ik de route moet volgen op de Garmin. Ergens onderweg zie ik wel een afslag naar de waterval. Maar de opdracht was route volgen. Ik had dus toch moeten aangeven dat ik de afslag had gezien. Gelukkig is er nog een mogelijkheid. Via de wandelroute. Ik vind atb-en wel leuk maar omdat nu te gaan doen met een fiets beladen met tassen. 😮 je moet er wat voor over hebben om vallend water te zien. En dan blijkt ook nog dat we gigantisch om zijn gereden. Na het vallende water te hebben aanschouwd gaan we naar Kerikeri voor een cola. En dan de laatste 30 kilometers. Het weinige wat ik daar over kan zeggen dat het zwaar was en dat we blij waren de camping op te kunnen rijden. Ik sta te wachten terwijl Grieco incheckt. Hoor ik een stel nederlands praten. Ik kom er mee aan de praat. Ze komen uit Oldenzaal. Nou ja zeg. Ze zijn hierom een zoon af te leveren bij een gast gezin. Gaat een half jaar high school doen. Maar eerst nog even vakantie vieren. Een paar boodschapjes doen en dan sluiten wij de dag af meteen heerlijke pizza.
De langste rit hebben we nu al gehad. Kunnen wij daar niet meer tegenop zien😁.

3 Reacties

  1. Ben en Gerliene:
    29 december 2017
    Hey kiwiplukkers

    Weer een leuk verslag van jullie belevenissen, mooi strand spreekt ons ook wel aan......
    Prettige voortzetting van de reis en alvast een goede jaarwisseling, wat eerder dan bij ons en pas op voor die Chinezen!!!!!
  2. Marjan:
    29 december 2017
    Ho Jannie en Grieco,

    Geweldig om jullie belevenissen zo te volgen, reis zo ook een beetje mee. Geniet ze verder.
  3. Annelies:
    29 december 2017
    Erg leuk om jullie te volgen!! Alvast een fijne jaarwisseling.