Van Gisborne naar Matata

Vandaag hebben we kilometers gemaakt. Om 6 uur ging de wekker en even voor 7 namen we afscheid van Mike en Ross en gingen we op weg naar het busstation in Gisborne. Want wederom hebben we gekozen voor een stuk met de bus. We lijken wel backpackers die als bagage een fieta mee slepen. Maar alles voor het goede doel. De lange tochten met het vele klimwerk zijn mij te zwaar. Door de bus van Gisborne naar Optiki te nemen liggen we twee etappes voor op schema. Waardoor we de te fietsen routes korter kunnen maken.en toch op tijd in Auckland aan te komen. Had wel de zenuwen of ook deze chauffeur ons mee ging nemen. Terwijl we wachten op de bus komen er steeds meer mensen met grote koffers aanlopen. Die willen dus ook met de bus mee. Ik kan ze wel weg kijken. Hoe meer koffers hoe minder kans wij hebben om mee te mogen met de fietsen. Als de chauffeur ons ziet staan met de fietsen en alle tassen wordt er bedenkelijk gekeken. Where do you want to go. Ik kon niet snel genoeg zeggen Opotiki. De 1e stop van deze bus. Hmm. Hij doet een laadklep open van zn bus. Als het ons lukt om onze spullen daar in te krijgen mogen we mee. Nadeel hoor die grote fietsen. Maar we krijgen het voor elkaar. Trappers eraf, voorwielen eruit en proppen maar. Alles zit erin. Toch blijf ik de kriebels houden dat jij alsnog gaat zeggen haal alles er maar weer uit ik heb de ruimte nodig voor alle koffers, er blijven nl maar mensen komen die mee moeten. Ik ben er pas gerust op als de bus ook daadwerkelijk rijdt. Pfff weer gelukt. 😊 We rijden in 2 uur 2 etappes weg. De omgeving waar we door rijden is groen groen en nog eens groen. En heuvels. Blij dat ik die niet hoef te fietsen hoewel het waarschijnlijk 2 hele mooie tochten waren geweest. We zullen het nooit weten. Tegen 10 uur rijden we Opotiki in. We stoppen bij een café. De buschaufeur houdt pauze en wij kunnen rustig onze spullen uit de bus halen en de fietsen weer in elkaar zetten. Na een kopje koffie en een broodje stappen we op de fiets. Doel is Matata. Ongeveer 70 km. Ik heb de route natuurlijk al meerdere malen bekeken en hij is bijna helemaal vlak. Alleen vlak voor Whakatane zit een heuvel 120 hoogtemeters. Totaal gaan we op deze route ongeveer 300 hoogtemeters maken. Dat moet te doen zijn. Worden nog een keer aangesproken door een kiwi. Where you going to? vraagt hij. Naar Matata. Watch out for the big lorrry's with wood. The road is small ans they drive fast. Dat schept zelfvertrouwen. 😮 Ik besluit maar te tellen door hoeveel van die grote vrachtwagens met hout we worden ingehaald. Blijkt achteraf mee te vallen. Het waren er 4 en ze gaven ons de ruimte. Voor de beruchte heuvel en de opwarmertjes komen we in gesprek met een Nederlander. Hij is hier ook met zn fiets. Maar die ligt inmiddels achterin een huurauto. Op het zuider eiland reden nog meer van die grote trucks en hij had het een paar keer kort bij gehad. Het werd hem te link. En hij had last van een op spelende knie. Dan de heuvel. Het gaat mij wonderwel goed af. Grieco heeft voor zijn doen iets meer moeite. De beroerde dag van gisteren zit nog in de benen. We maken nog een stop voor een lekker bessen-ijsje. Ook daar worden we weer aangesproken. Men wil steeds graag weten waar we naar toe gaan. De laatste 20 km zijn vlak maar dan ook echt vlak. In Matata willen we nog even inkopen doen. Blijkt achteraf niet handig we hadden dit in Whakatane moeten doen. In Matata zijn geen supermarkten. Er is wel een dairy. Ze hebben yoghurt en we nemen twee bakjes van die droge noodles mee waar je kokend water bij moet doen. Twee minuten wachten en eten maar. Het vult en dat is voldoende. Morgen maar weer iets beters kiezen. Tijdens het opzetten van de tent kwam de eigenaar met zoonlief nog even langs. Hij had ons al gespot bij de bessen- ijs verkoper en toen zijn vrouw hem belde of ze nog plaats hadden voor twee fietsers, werd hij wel even nieuwsgierig. Bij het eten de tafel gedeeld met een Engelsman met zijn kinderen en schoonzoon. Kinderen spreken Frans dus het werd een mengelmoesje van accenten.