Van Napier naar Wairoa (Woira)

Voordeel van een cabin is dat je alles ingepakt hebt op de avond voordat je dagtocht begint. Geen gezeul met een natte tent, geen matrasjes leeg laten lopen en in de net te krappe bijgeleverde zakjes proppen. Nee, rustig ontbijten, broodje voor onderweg klaarmaken en relaxed de boel op de fiets pakken. ‘Waar zijn mijn handschoenen en mijn zonnebril en mijn....’ 

Als dan alles terecht is, zitten wij om half acht op de fiets. En dat mag ook wel voor de pittigste dagtocht. Niet  de langste, naar wel één met veel hoogtemeters. Hoewel 115 km best wel lang is met ruim 30 kg extra mee te zeulen. En is alles nodig? Nou nee. Niet echt. Maar ik kom uit een familie waar weggooien iets is wat altijd nog kan. En dat nekt je nu af en toe. Aan de andere kant geeft het ook wel een begripsgevoel voor mensen die op de (race- of atb) fiets een steeds lichtere fiets kopen om de eigen massa maar te compenseren.  

Van Napier naar Wairoa (Woira) is eigenlijk maar één weg. De Pacific Highway. En die hebben wij dus nu voor een deel gefietst. Wie binnen je kennissen-, familie- of vriendenkring kan daarover meepraten. Kent u trouwens het spelletje petje op- petje af uit het programma Holland Sport. Ouderen onder ins vast wel. En daar hebben wij vandaag een variant op gespeeld: ‘Jasje aan, jasje uit.’ Voor jasje mag u een variëteit aan jasjes nemen. Windjackje, windstopper, regenjasje, wij rekenen alles goed. De door de Nieuw Zeelandse Gerrit Hiemstra beloofde zonnige dag werd niet helemaal van wat wij ervan hoopten. Temperatuur viel tegen, af en toe een bui en pas in Wairoa (Woira) brak de zon lekker door. 

Maar goed, de tocht van vandaag. Prachtige omgeving. Schapenland. En af en toe een rundveehouderij en bij Wairoa (Woira) zowaar geiten langs de weg. En vrijwel de hele dag langs een spoorlijn gereden waar de laatste trein zeker vijf jaar geleden op gereden heeft. Zonde dat zoiets niet gebruikt wordt. Er zijn al meerdere malen plannen  bedacht om dit tracé opnieuw rendabel te maken, maar daar zit niet echt schot in. Terwijl er in de regio enorm veel houtkap is en die stammen moeten toch vervoert naar, ja daar zijn ze weer, de Chinezen. De grootste afnemers vanhout uit NZL. Maar investeren in een spoorlijn. Ehh... nee echt niet. Het is gewoon jammer. Maar goed de weg is er ook en daar kun je prima op fietsen. Het is zondag en dus een stuk minder druk en vooral weinig vrachtverkeer. De NZL-anders verklaren ons voor geschift omdat het te gevaarlijk zou zijn. Geen moment last van gehad. Ja, het is een beetje unheimisch zo’n tig-tonner in een lage versnelling achter je te joelen, maar ze houden zich nog steeds netjes aan onze regels.

De eerste twintig kilometer gaan heel vlot want de weg is via de kust en dus redelijk vlak. Als die na twintig kilometer landinwaarts gaat begint het klimmen. En dat blijft zo tot twintig kilometer voor Wairoa (Woira). 

Na twee uur buffelen nemen wij de eerste koffiepauze. Er zijn langs de route wel boerderijen en gehuchtjes, maar daar valt niets te kopen, laat staan een kop koffie E te scoren. En daar heb je af en toe best wel zin in. Tot wij op 55 km een klein dorpje met een café naderen en ons daarvoor een tweede pauze installeren. Één van de gasten informeert naar onze belevenissen en wij vragen hoe de weg naar Wairoa (Woira) verder is. ‘Zelfde als julli nu gefietst hebben, maar dan in spiegelbeeld.’ Het blijkt bijna  zo te zijn. Weer de spoorrails, weer een paar vette klimmetjes en weer aan het eind een deel relatief vlak. 

Bij één van de laatste afdalingen fietsen wij door een soort gorge van de Mohaka rivier. Een schitterend gezicht. 

Bij de laatste klim (>10%) zijn de krachten op bij Jannie. Wij gaan over op de Thailand techniek. Gekukkig is het maar één klim. Daarna zijn de klimmetjes in ieder geval minder lang en belangrijker, minder steil.  

Als na acht uur Wairoa (Woira) in zicht komt, hebben wij allebei de knollen wel op. Wij vinden het motel redelijk snel en zijn blij dat wij er zijn. Omdat wij (weer) geen zin in koken hebben, gaan wij voor de afhaal. Het restaurant dat ons werd aanbevolen is dicht op zondag. Wij kunnen nog wel wat inkopen doen in de plaatselijke super. Het valt ons op dat het dorpje zijn beste tijd heeft gehad. Het oogt armoedig en grauw. Alsof je naar een aflevering van spoorloos zit te kijken en Derk Bolt op de achtergrond commentaar hoort geven. Ik heb er wel beelden bij. Onderweg viel mij dit trouwens ook op. Een paar haveloze boerderijen en woningen waar de rijke oogst van voertuigen omheen staat. In diverse stadia van sloop of onttakeling. Nee, het is niet in alle gevallen het land met de gouden toekomst. Ook hier zit vermoedelijk wel leed achter de vitrage. Maar he tegenover gestelde zie je ook. Mooie huizen en boerderijen met nette afrasteringen en goed bijgehouden tuinen. En gezond ogend vee. Land van tegenstellingen in ieder geval.