CAPE REINGA met de bus

Vandaag lekker de toerist uitgehangen. Met Harrison Cape Reinga tours in een oude tot expeditievoertuig omgebouwde melkvrachtwagen lekker over het strand scheuren, zandduin surfen, picknicken, Cape Reinga bezoeken en nog een paar bezienswaardigheden van het noordelijke schiereiland bekijken. Chauffeur en reisleider Robin was vandaag op zijn best. Maar als je de verhalen moet geloven is hij altijd het zonnetje in huis. Een man die veel over het gebied kan en wil vertellen. Op een luchtige manier. Alleen is het tot Nieuw-Zeelands verbasterde Engels niet altijd goed volgbaar. Voor het gros aan Chinezen, daar zijn ze weer, al helemaal niet. Vreemd dat dit volk al slapend een dergelijke excursie doorbrengt. Of etend. Wij waren nog niet op weg of de eerste pakken met chips, nootjes, koekjes enz. werden aangesproken.
De eerste bezienswaardigheid was 90mile beach. Dat helemaal geen 90 miles lang is. Maar wie taalt daarom. Robin wist uiteraard bij de mooiste plekken een stop in te lassen. En zijn collega's ook. Het was een colonne van wel 4 vrachtwagens van dezelfde onderneming. En dan nog de andere touroperators. Maar wel een spectaculair gezicht zo'n lang leeg maar vooral schoon strand. Vroeger werd dit gewoon als doorgaande weg gebruikt. Het lag er toch en was berijdbaar. Ja af en toe verdween een ongelukkige- of eigenwijze bestuurder in de golven. Er staan nu eenmaal geen strepen op het zand. En voorrang is voor de sterkste of grootste. Het zijn dan net mannetjes.
Dankzij de sterke four wheel drive (eigenlijk six wheel drive) mag onze chauffeur via een kreek het binnenland in. Hij blijft in ieder geval niet vastzitten en mocht dat wel gebeuren dan heeft hij een veertigtal duwers tot zijn beschikking. En een gulle aanstekelijke lach volgt over zijn eigen, waarschijnlijk dagelijkse grap. Voorspelbaar maar leuk. Wat volgt is zandduin surfen. De zandduinen waar vroeger bíjna het gehele schiereiland mee was bedekt en wat de eerste blanke die voet op Nieuw Zeelandse bodem zette de uitspraak ontlokte dat het een woestijn moest zíjn. Die eerste blanke was trouwens James Cook. Onze Abel Tasman uut Grönnng was honderd jaar daarvoor als ontdekker van dit mooie land te bang hiervoor nadat hij in wat nu Tasman Bay heet onvriendelijk tegemoet was getreden door die bliksemse Maori. Als hij wel voet op Nieuw Zeelandse bodem had durven zetten, hadden wij Robin vermoedelijk wél goed kunnen verstaan. En voor de Chinezen had het niet uitgemaakt. Die sliepen toch! Maar dat terzijde. Zandsurfen dus! Met een soort van bodyboard op je buik van een hoge zandduin af glijden. MOOI! Alleen jammer dat er geen sleeplift bij geleverd wordt. Zo'n zandduin is best wel steil en het zand is best wel rul. Dus glijden naar beneden gaat stukken gemakkelijker maar vooral sneller dan ploeteren naar boven. Wij houden het na één afdaling dan ook voor gezien, maar zien nog wel een paar testosteron bommetjes beneden doorschieten en op het stroeve vochtige zand glijdt zo'n bodyboard niet, maar remt lekker af. Mooie beelden. Ook het niet opvolgen van de instructie van Robin en zijn collega's komt een paar op de hele dag zand in ogen, oren, haren en andere vervelende plekken te staan. Eigen schuld, gevalletje jammer.
Het volgende punt voor een mooie stop is een baai met de onuitspreekbare naam Tapotupotu Bay en dan komt de ware aard van een paar dikkertjes naar boven. Ineens worden ze actief. Één iets te dik jongetje neemt een strategische positie in ten opzichte van de etenswaren en wordt door de ouders beslist niet gecorrigeerd als hij voordat het ene broodje op is alweer met de tweede bezig is. Of de Chinese, daar is ze wéér, die nadat alles op is bij de andere groep infiltreert en doet alsof ze daarbij hoort. Vervelend maar ook amusant om te zien. Of gewoon zielig. Beter maar letten op de omgeving en het schitterende weer. Genieten ipv ergeren. Gek is dat je dat op de fiets vanzelf doet. Genieten en niet ergeren aan anderen. Nou ja soms aan een wegmisbruiker. Hup, busje weer in en dan naar het eigenlijke doel van deze excursie, Cape Reinga. Het noordelijkste puntje van het vaste land van Nieuw Zeeland. Daarboven ligt nog een eilandengroepje, waarvan Tasman de naamgever is. Wat een mooi gebied en wat een mooie vergezichten. Adembenemend gewoon. Daar waar de grote oceaan en de Tasmanzee elkaar ontmoeten, moet dat bij ruwe zee een spektakel zijn. Nu zie je een paar golven die van links komen, voorrang claimen op golven die van rechts komen. En dat botst. Verder is het een heilig gebied voor de Maori. Zij geloven dat de geesten van de overledenen vanaf deze kaap vertrekken naar het geestenrijk. Maar het blijft een mooi gebied. Wij treffen de twee Duitsers (hé, geen Chinezen. Nee Duitsers, geen Chinezen.) die de wandeltocht van 3000 mile willen gaan lopen. Van Cape Reinga naar Bluff. Helemaal in het zuiden van het zuider eiland. In twee etappes, dat dan wel weer. Wij maken even een praatje met ze en wensen ze veel succes. Heel veel foto's later vertrekken wij weer voor nog een aantal stops naar mooie plekjes. Maar de hoeveelheid info die een mens op kan en wil nemen is bereikt. De hoogtepunten zijn toch al geweest, wij hebben nog een lekker ijsje gehad bij één van de vaste stops, nòg een mooie baai bezocht en veel verhalen aangehoord van onze chauffeur. Die trouwens niet bang uitgevallen is. Op een paar bochtige weggedeelten gaf hij ons het gevoel geven in een achtbaan te zitten. Als je de ogen dicht had gedaan, had je dat gevoel waarschijnlijk gehad. Misschien verklaart dat het gedrag van de Chinezen.