Van Paihia naar Whangarei 30-12-2017h

Zo vroeg als het gisteren was met het vertrek lukte vandaag niet. Kamperen kost gewoon meer tijd. Slaapspullen inpakken, tent afbreken enz. En een onderbroken nachtrust helpt ook al niet. Afgelopen nacht een indringer in de tent. Deze keer geen chinees maar een verdwaalde Nieuw Zeelander die zich na een nachtelijk toiletbezoek bij ons wilde nestelen. En dat lukt niet in een twee persoons tent. Wel een ruime, maar dan toch. ‘ Er zit iemand in de tent!’ riep Jannie. Ik schoot uit mijn slaapzak en ging de indringer te lijf. Als een raket ging ik, ik verbaasde mijzelf. Ik wist wel dat ik het In mij had maar toch. Verbaast door mijn snelle actie in mijn Run-Bike-Run shirt was de indringer al snel weer buiten gezet. ‘Sorry mate, wrong tent.’ Maar dan in de soms onverstaanbare NZ tongvak. Heb nog wel iets gezegd over dat de tenten idd veel op elkaar lijken (totaal niet).en zijn elkaars weg weer gegaan. Resultaat: geschaafde knie en klaarwakker. En dat laatste is niet handig als je wel wat rust kunt gebruiken. Je maakt wat mee aan de andere kant van de wereld. 

De tocht van vandaag moet ons naar Whangarei brengen. Om Paihia uit te komen moet je net als om het te bereiken, twee korte maar pittige klimmetjes over. Maar voordat wij het mooie stadje aan ‘The bay of Islands’ verlaten moeten wij nog even naar de plek die deze streek op de kaart (van NZL) heeft gezet. Waitanga. Daar waar de Maori en de Engelsen een soort van vredesovereenkomst hebben getekend. Toch een cultureel moment in de vroege ochtend. Nog even wat levensmiddelen inkopen en op pad. Twee korte maar steile klimmetjes dus. En dan voel je wel dat je gisteren een lange dag hebt gehad. 

Dat belooft wat! Na deze twee klimmetjes kunnen wij een een deel van een track nemen. De Wairoa track. Deze track is in tegenstelling tot de ‘normale’ weg, bijna vlak. Want aangelegd op een oud treinspoor. Prachtig door bossen, langs baaien en landerijen. Dit soort hergebruik van treinrails zouden ze in Nederland ook moeten doen. Enige nadeel bij deze route is dat de Nieuw Zeelander in hun poging misbruik door ander verkeer te voorkomen wel heel drastische maatregelen hebben genomen. Hekjes waar echt alleen maar een voetganger of een fiets doorheen kan. Gelukkig wel zo hoog ( de meeste ) dat een fiets met bepakking er ook door kan. Alleen even niet aan een fietsvakantieganger gedacht. Onze roltassen blokkeren de doorgang. Dussss... tasje af, tasje naar andere kant hekje brengen, fiets ophalen en door poortje geleiden, tasje weer op fietsje. Klaar. Vooral in het begin zijn er nogal een aantal van dit soort vertragende obstakels. Twee locals komen ons achterop en geven aan dat op elke 500 mtr zo’n poortje staat. Wij gaan toch stijfkoppig door en dan blijkt het nog wel mee te vallen. Maar verderop zijn de poortjes iets lager. Met als gevolg dat ook de achtertassen een obstakel worden. En dat wordt één van de tassen fataal. Gebroken ophanging. Shit. Provisorisch repareren lukt gelukkig nog maar het schept niet veel vertrouwen. Maar wij moeten door. Veel keus hebben wij immers niet. Wij kunnen de track fietsen tot Kawakawa. Weer zo’n typisch Nieuw Zeelands stadje. Daar koffie gedronken, gekletst met een paar Nederlanders die daar ook de toerist uithangen en nog even naar de beroemdste toiletten van het land geweest. Van de kunstenaar Hundertwasser. Wie kent hem niet. Daarna weer verder. Wij vervolgen onze weg via de drukke autoweg. Ze houden wel rekening met je maar hebben best wel een verschil in snelheid. Vooral als wij wij klimmen met een gangetje van tussen de 8 en 5 km pu. Gelukkig kunnen wij na een kilometer of 10 een binnendoortje nemen. De verkeersdrukte neemt gelijk af van 30 auto’s per minuut naar 1 auto per uur. Bijna dan. Want een verademing. Van schrik nemen wij even een rustpauze en dan merk je de gastvrijheid en vriendelijkheid van de locals. Jannie moet even de bosjes in en bij toeval, toeval bestaat niet, komt er een stel aan dat vraagt of ze het zwembad even voor ons moeten opengooien. Dat hoeft niet maar is daar misschien een toilet bij. Dat is er niet, maar kijk bij het doen van je behoefte uit voor het prikkeldraad. En vriendelijk lachend vervolgt het stel hun weg. Om nog geen minuut later terug te komen met de mededeling dat wij uiteraard wel gebruik mogen maken van hun sanitair. Zo gezegd, zo gedaan. "Sorry mam the toilet does not flush, there is a bucket next to the toilet you can use that to flush". Daar zit je dan met je goeie gedrag je grote boodschap weg te spoelen. Jannie krijgt nog een fles water mee en de opmerking dat de weg verderop overgaat in gravel en wat steile stukken kent. Oeps. En nu? Met iemand die gravelallergie heeft ontwikkeld geeft dit wel stress. Jannie gaat voor de shocktherapie en gaat de confrontatie aan. De weg gaat idd over naar gravel. En niet een paar kilometer, nee, de komende 25 blijkt achteraf. Maar hier zie je wel het echte Nieuw Zeeland. Stil, landelijk, hele mooie uit- en vergezichten. Ik geniet er intens van en Jannie ook nadat de eerste spanning voorbij is. Er zitten een paar klimmetjes in maar over het algemeen is het glooiend. Op km 20 van de gravelstrook moeten wij verplicht halt houden omdat een boer zijn stock aan het verweiden is. Honderden koeien kruisen onze weg. Door het klimaat hier zijn stallen overbodig. De beesten lopen vrijwel hun hele leven buiten.  

De laatste 30 km gaat weer over asfalt. En dat rolt idd beter. De weg is nog steeds vrijwel leeg maar ook nu nog een behoorlijk aantal klimmetjes. Rond half vijf rollen wij Whangarei in en navigeren wij naar de camping. Ook deze staat te koop Toeval? Toeval bestaat immers niet. Maar wel de derde verblijfslocatie van ons die te koop staat. Tentje opzetten, boodschappen doen en nog wat kletsen met lotgenoten. Die nog wat tips voor mooie plaatsjes gegeven en zo sluiten wij fietsdag twee af. Het was best pittig.

Morgen verlaten wij Northland en gaan oudjaar vieren in Auckland.