Thoen - Ban Pah Thai

Nadat wij gisterenavond door Thoen liepen en zochten naar een restaurant, kwamen wij uiteindelijk in ons hotel terug. Wij konden niets van onze gading vinden, vandaar. Maar wel een leuke avondwandeling gehad. Over Thoen valt niet zoveel te vertellen. Het is een dorpje dat in het verleden doorsneden werd door een snelweg. En er is een afslag naar de 106. Boeiend. In het dorpje ligt dus een strook asfalt van een kleine 100 meter breed. Maar dat komt hier wel vaker voor. Inspraak- en welstandcommissies bestaan hier waarschijnlijk niet. Het eten in het hotel was in ieder geval in orde. Zo lekker dat ik een tweede portie heb genomen. Daarna nog een biertje en dan hupsakee naar de kamer. Het was immers ook alweer 8 uur. Nog even wat gelezen en geprobeerd te slapen met een jankende airco, dat gaat dus niet. Dus airco uit en zweten maar. Gelukkig werkt de douche wel, onze fietsen kunnen in de voorkamer van onze VIP kamer staan. Wat er nu zo VIP aan was? Vanmorgen een karig ontbijt gehad. De bediening gaat er al van uit dat wij breakfast Americano willen. Ook daarin zit nogal wat verschil. De enige overeenkomst is dat er steevast gebakken eieren bij zitten. Maar op de vroege ochtend rijst met ... Ja met wat eigenlijk? Is voor ons ook geen optie. En aangezien de kennis van het Engels...ach daar hebben wij al voldoende over gezegd. Wij hebben de tijd voordat wij verplichtingen hebben in Chiang Mai. Dus de routes zijn niet al te lang meer. Vandaag bv is de weg te trappen afstand rond de 60 km. Voor de middag over zou je denken. Op de navigatie zien wij een kronkelende weg. Dat betekent meestal klimmen. En met de klim van gisteren nog in onze gedachten, fietsen wij in een gestaag tempo richting Li. Uiteraard eerst nog inkopen doen, wat broodjes, water en drinken. Je weet immers niet of er voor de beklimming nog mogelijkheden zijn om wat in te slaan. De 106 is een kaarsrechte weg richting de heuvels. Die doemen in de verte al voor ons op. Het loopt langzaam omhoog. En dat blijft het ook doen, eigenlijk een heel lekker klimmetje. Wij vorderen gestaag. De omgeving wordt weer wat mooier, het verkeer valt nog mee en wij worden weer door vele supporters aangemoedigd, denken wij. Stevig doortrappend komen wij op een hoogte van ruim 600 meter voordat wij de afdaling inzetten. Maar die eindigt dan bij ongeveer 450 meter. En vanmorgen stond de hoogtemeter op 175 meter. Ook na de heuvels is er weinig aanbod van koffie oid. Wel twee begrafenissen. Maar om daar nu aan te schuiven voor de koffie met een droge plak cake.... Toch maar weer verder. Wij hebben immers wat te eten en drinken bij ons. In Li nemen wij rond de middag een lunchpauze. Ons standaard lunchrecept kennen ze hier echter niet. Dan maar wat anders. Is eetbaar, maar de Kin Kao is lekkerder. Één van de standhoudsters biedt ons nog een soort van loempia aan. Ook koud. Maar het gebaar is leuk en het smaakt ook wel. De koffie is zoals gebruikelijk met gecondenseerde en gesuikerde melk. Daar wen je niet aan, NOOIT. Na de korte lunch is het nog 10 km naar het resort. Het ziet er mooi uit, maar ook hier zijn wij de enige gasten. Er schijnt nog een Duitser rond te moeten lopen, maar wij hebben hem niet gezien. Na de gebruikelijke rituelen, douchen, wassen en fiets stallen, gaan wij in de relaxstand. Aan het zwembad. Ook wel een keer weer lekker. Vanavond wordt er eten voor ons gehaald, want de keuken is niet in bedrijf en morgen de langste tocht van deze week. Kleine aanvulling: de eigenaresse heeft zelf voor ons gekookt. Wat lekker. En haar echtgenoot heeft een hele tijd zitten kletsen met ons. Hij heeft jaren via een internationale organisatie in het ontwikkelingswerk gewerkt. Hij is de Duitser waar de eigenaresse, zijn echtgenote notabene het over had. Hij woont al vanaf zijn studententijd in het buitenland. Het is best nog gezellig. Biertje erbij na een heerlijke maaltijd. Hij, Wolfgang, geeft dit resort 5 jaar geleden geopend. Als pensioen. Het mag zeker geen werken worden. Daarom is dec maximale bezetting op jaarbasis 30%. Wolfgang vertelt zijn verhaal en geeft aan dat veel nieuwe rijken en Chinees investeerders het machtig mooi vinden om op hun visitekaartje 'resortowner' te laten vermelden. En vervolgens niets met dat resort te doen. Dat verklaart misschien waarom wij een aantal malen de enige gasten zijn. Morgen zal de gastvrouw wel een ontbijt fabriceten. Ben nu al benieuwd wat de pot schaft.