Vang Vieng - Vientiane

Gisteren de hele dag in een schommelende bus gezeten met het vooruitzicht dat vandaag de fietsen weer gepakt gaan worden......worden wij vanmorgen wakker in ons resort door het lawaai van een hoosbui. Niet normaal,wat een water er dan naar beneden komt. Treurig wordt je ervan. En dan te bedenken dat de route van vandaag ongeveer 100 km. Is. Dus dilemma. Wat te doen. Wegfietsen in de regen in de hoop dat het beter wordt of ....... Wij kijken naar de weersvoorspellingen en die zijn zwak uitgedrukt, belabberd. Watjes als wij zijn besluiten wij het laatste stuk in Laos dan ook maar af te zien van het fietsen. Wij boeken een bus! Eerst gaat het natuurlijk nog fout, omdat wij een busjemaatschappij krijgen aangewezen dat geen fietsen mee kan nemen. Maar niet getreurd, in de hoofdstraat van Vang Vieng zijn tientallen busboekingsbureautjes.men idd na een oversteek op de straat hebben wij er één te pakken. En ja de fietsen kunnen mee. Op het dak. En natuurlijk klaart het op zodra wij hebben geboekt. Raar klimaat. Uiteraard is de bus aan de late kant, iets waar je hier rekening mee houdt. De fietsen worden vakkundig vastgebonden boven op de bagage van de andere reizigers. Met een dubbele paalsteek in een touwtje en twee elastieken van onszelf moet de boel gezekerd zijn. Ik vind het maar zozo. In de bus veel Fransen. Dat valt in dit land sowieso op. Die Fransen. Ook de eigenaresse van ons hotel in Luang Prabang is Française. Ze had de sleutels van de kamer die ik vergeten was af te geven, nog niet gemist. Met kunst en vliegwerk gisteren een doosje in elkaar geknutseld en mee laten geven aan de chauffeur van de bus naar Luang Prabang. Ik mag hopen dat alles terecht komt. Zal wel. De tocht duurt ongeveer vier uur naar Vientiane. Vier uur over een slechte, zeg maar hele slechte weg. Je kent ze wel die verhalen van iemand die iemand kent die ooit eens heeft gezien of gehoord hoe de aanhanger of caravan de trekkende auto inhaalde. Die visioenen had ik nu ook, maar dan met een paar fietsen. Wonder boven wonder niets gebeurd. Heb vertrouwen in de knoopkunst van een Laotiaanse minibus chauffeur. De weg is echt heel slecht. In Nederland hebben wij drempels, hier hebben ze kuilen. Kuilen zo diep dat je ze als echoput zou kunnen gebruiken. Man, man wat diep. En sommige kuilen komen onverwachts. Wij zitten achterin het busje en hebben dus geen vrij zicht naar voren. Af en toe wordt de lucht uit onze longen geperst als wij weer een kleine Grand Canyon doorstuiteren. Het landschap is echter weer mooi. Rijstvelden, bossen, wouden, bergen, vuilnisbelten, sloperijen, scholen met en zonder schoolkinderen enz. Af en toe een paar in uniform geklede mensen die ongetwijfeld een functie hebben, maar hun uniforms zijn onberispelijk. Ze zijn altijd met meer. Misschien hebben ze hier een kaartspel,dat ook met vier personen gespeeld moet worden. Af en toe een verdwaalde soldaat op scooter met kalasjnikov om de schouder. Hoort bij het straatbeeld. Kinderen gaan in schooluniform naar school. Best een leuk gezicht. Dichter bij Vientiane wordt het verkeer drukker. De wegen worden iets minder kuilrijk, maar het houdt nog niet over. Rond één uur worden wij in het centrum van Vientiane afgezet. Wij lunchen ergens en zoeken een hotel voor één nacht. Daar zijn wij wel naartoe gefietst. Daarna nog even de stad in om de beentjes wat te bewegen en morgen, morgen, weer of geen weer....gaan wij terug naar Thailand OP DE FIETS.